من مرتب هر هفته کوهنوردی و دو جلسه شنا (حداقل 1000 متر شنا) ولی در تاریخ 21 فروردین 92 دچار سکته قلبی شدم  و پس از آنژیوگرافی تشخیص انسداد 3 رگ اصلی و یک رگ فرعی و در تاریخ 31 فروردین 92 عمل بایپاس 4 رگ انجام شد.

درسالهای اخیر دو بار تست ورزش دادم هیچ موردی مشاهده نشد! حتی دو روز قبل از سکته ایستگاه 5 رفته بودم  و هیچ علامتی مشاهده نشد! هیچ آزمایش که عامل ریسک فاکتور مشاهده شود نداشتم!

برای خودم و همه اطرافیان باعث حیرت شده بود. پس از عمل از پزشکم سوال کردم پاسخ این بود "ورزشکاران رگهای فرعی قلبشان زیاده و همین به من کمک کرد در هنگام کوهنوردی و شنا و تست ورزش علائمی مشاهده نشود"

و آنچه که باعث مرگ کوهنوردان بر اثر سکته قلبی میشود این است.

1- همه به اشتباه فکر میکنند چون به کوه میروند کاملا سالم هستند در صورتیکه از 40 سال به بالا همیشه باید زیر نظر یک پزشک قلب باشند. حتی در مورد من تست ورزش هم نشان نداد که عروق اصلی در حال بسته شدن است که سوال کردم جواب این بود "فقط آنژیوگرافی و یا ctآنژیو"

2- عدم اطلاع همنوردان: همراهان باید علائم سکته قلبی را بدانند و راهکار برخورد با سکته قلبی شاید بهترین راه پیشگیری از مرگ باشد.

3- به موقع نرساندن بیمار به بیمارستان.

خوشبختانه درمورد من تشخیص همسرم و رساندن من به بیمارستان  از آسیب بیشتر به قلب من جلوگیری کرد بطوریکه پس از عمل و طی دوره بازتوانی و تمرین های زیر نظر پزشک بازتوانی و تمرینات قدم به قدم کوهنوردی، باز هم توانستم در تاریخ 26 تیر 93 و 20 مرداد 93 از مسیر جنوبی به قله دماوند صعود کنم.

شاید این اولین بار باشه که کسی با قلب عمل کرده به دماوند صعود کرده ولی امیدوارم با مقالات شما آخرین بار باشد که کوهنوردی در کوه سکته میکنه.